است، راه حلى براى دسترسى به اینترنت از طریق امواج مایکروویو است. طراحان و مهندسان این روش برآن هستند تا در آینده اى نزدیک، دسترسى بى حد و مرز به اینترنت را براى تمامى کاربران تا حد دسترسى به تلفن همراه آسان کنند و همانگونه که اکنون در اغلب کشورهاى جهان، داشتن و استفاده از یک تلفن قابلحمل، به پدیده اى معمولى بدل شده است، دسترسى آسان و نامحدود به مکان به اینترنت، براى همگان حاصل شود. WiMAX در آینده بسیار نزدیک، اینترنت را در کنار شبکه مخابراتى قرار خواهد داد و چنان انقلابى را در این زمینه به وجود خواهد آورد که روشن کردن اکثر کامپیوترهاى قابل حمل، خانگى و یا خاص، مساوى با اتصال آنها به اینترنت باشد. این استاندارد از طرف IEEE معتبر شناخته شده و کد ۸۰۲.۱۶ از طرف این سازمان به آن اختصاص یافته است.

WiMAX در حالت ایده آل اجازه می دهد که پهنای باندی در حدود 70Mbps میان کاربران و نقطه مرکزی بصورت اشتراکی استفاده شود. استانداردهای دسترسی به اینترنت و شبکه نشان می دهد که چنین پهنای باندی برای حدود 60 شرکت که همزمان نیاز به یک ارتباط T1 معادل 1.544Mbps داشته باشند کافی خواهد بود. کیفیت و سرعتی که WiMAX به مشتری ارائه می کند باعث شده است تا این تکنولوژی برای استفاده در سرویسهایی مانند VoIP، کنفرانسهای ویدئویی، برقراری شبکه های خصوصی و ... بطور همزمان کاربرد داشته باشد

طرز کار WiMAX

WiMAX از نظر استفاده از امواج مایکروویو براى دسترسى مستقیم کاربران به اینترنت، تا حدود زیادى شبیه واى فاى است، با این تفاوت که سرعت آن بسیار بالاتر و برد آن به طور چشمگیرى وسیع تر است به طورى که سرعت آن را مى توان با خطوط پرسرعت با پهناى باند وسیع (نظیر T3 و DSL) مقایسه کرد و برد امواج آن را با تلفن همراه. از نظر فراگیرى شبکه نیز با هیچ کدام از مقیاس هاى شناخته شده شبکه قابل مقایسه نیست و حتى از مقیاس MAN که براى شبکه هاى شهرى به کار مى رود و در حال حاضر بزرگترین مقیاس شبکه هاى یکپارچه است هم به مراتب وسیع تر است. این سیستم از دو بخش کلى تشکیل مى شود: اول برج WiMAX (WiMAX tower) که بیشترین شباهت را به برج هاى مخابراتى دارد و قادر است تا شعاع ۸ هزار کیلومتر مربع را تحت پوشش خود بگیرد. دوم گیرنده WiMAX (WiMAX receiver) شامل آنتن گیرنده امواج مایکروویو که مى تواند برحسب موقعیت گیرنده از یک قطعه کوچک گیرنده WiFi در یک لپ تاپ تا گیرنده فرستنده داخلى در یک اداره متفاوت باشد. برج WiMAX مى تواند به طور مستقیم و با یک پهناى باند بالا (مثلاً خط T3) با اینترنت در ارتباط باشد و امواج را به کاربران و یا برج بعدى انتقال دهد. با توجه به گستره بالاى هر برج (۸ هزار کیلومتر مربع) با ایجاد برج هاى متعدد در انتهاى محدوده تحت پوشش یک برج دیگر، مى توان محدوده قابل توجهى را _ مشابه با سیستم تلفن همراه غیر ماهواره اى _ تحت پوشش قرار داد. کاربرانى که هم اکنون از سیستم WiFi براى اتصال به اینترنت استفاده مى کنند به خاطر تشابه استفاده از سیگنال ها، احتمالاً مى توانند از WiMAX نیز استفاده کنند هرچند که تجهیزات دریافت امواج WiMAX در حال حاضر متفاوت با واى فاى است.

چرا WiMAX

دسترسى «اینترنت بى سیم» هم اکنون از طریق تکنولوژى واى فاى میسر است و ممکن است این سئوال به نظر برسد که چه لزومى به ابداع یک تکنولوژى دیگر در این زمینه است. آیا اگر فقط مشکل برخى از اشکالات سیستم واى فاى است، نمى توان با بهسازى این سیستم به همان چیزى که WiMAX مدعى آن است دست یافت؟نگاهى به تفاوت هاى WiMAX و واى فاى نشان مى دهد که به رغم تشابه این دو روش در استفاده از امواج مایکروویو براى تامین دسترسى اینترنت براى کاربران، WiMAX و واى فاى دو سیستم جداگانه هستند. واى فاى اتصال بى سیم را با بردى کوتاه، حداکثر در حد محوطه یک فرودگاه، نمایشگاه یا کافى شاپ (نهایتاً در سطح ۶۵ کیلومتر مربع) برقرار مى سازد. در حالى که در WiMAX صحبت از اتصال بى سیم دست کم در حد یک شهرکوچک است (چیزى در حدود هشت هزار کیلومتر مربع). گذشته از این حداکثر سرعتى که تکنولوژى واى فاى براى کاربران فراهم مى کند، سرعت دانلود پنج مگابایت در ثانیه است و این در حالى است که کاربران تکنولوژى WiMAX با سرعت شگفت انگیز ۵۰ تا ۱۰۰ مگابایت خواهند توانست داده ها را از اینترنت دانلود کنند (به این ترتیب امکان تماشاى یک فیلم با کیفیت بالا از اینترنت- که سرعتى حداقل برابر با ۱۰ مگابایت در ثانیه نیاز دارد- براى کاربرى که در حال حرکت با یک لپ تاپ است به راحتى ممکن خواهد بود). تفاوت عمده دیگر WiMAX با واى فاى و نیز روش هاى دسترسى با پهناى باند بالا، ارزان بودن آن است که هرچند تا رسیدن به این مولفه به شدت مهم راه زیادى مانده است ولى یکى از اهداف طراحان آن است. «ارزان بودن» یا حتى «زیاد گران نبودن» چیزى است که برآورده شدن آن مى تواند تمام تکنولوژى هاى رقیب WiMAX را از میدان به در کند.